ﺷﺒﮫﺎی دراز زﻣﺴﺘﺎن را
طﺎﻗﺖ ﻣﯽ آورم
و در ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ﺑﯽ ﺗﺮاﻧﻪ ی ﺧﻮﯾﺶ
ﺑﻪ ﺟﺎی ﮔﺮﯾﻪ و ﺑﮫﺎﻧﻪ
ﺑﻪ ﻗﻨﺪﯾﻞ ھﺎی ﺧﺎطﺮه
دل ﺧﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﻢ
اﻣﺎ
ﺑﮫﺎر ﮐﻪ از راه ﻣﯽ رﺳﺪ
ﭘﺎی ھﺮ درﺧﺖ ﭘﺮ ﺷﮑﻮﻓﻪ ای
در ﺑﺎور ﻓﺎﺻﻠﻪ ھﺎ
اﺑﺮ ﺑﻐﻀﻢ
ھﻤﻨﻮای ﺑﺎران ﻣﯽ ﺷﻮد
+ نوشته شده در دوشنبه چهاردهم بهمن ۱۳۹۲ ساعت 20:27 توسط پسر تنها
|
اگر تنها ترین تنها هم شوم باز هم خدا هست