ﺷﺒﮫﺎی دراز زﻣﺴﺘﺎن را

طﺎﻗﺖ ﻣﯽ آورم

و در ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ﺑﯽ ﺗﺮاﻧﻪ ی ﺧﻮﯾﺶ

ﺑﻪ ﺟﺎی ﮔﺮﯾﻪ و ﺑﮫﺎﻧﻪ

ﺑﻪ ﻗﻨﺪﯾﻞ ھﺎی ﺧﺎطﺮه

دل ﺧﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﻢ

اﻣﺎ

ﺑﮫﺎر ﮐﻪ از راه ﻣﯽ رﺳﺪ

ﭘﺎی ھﺮ درﺧﺖ ﭘﺮ ﺷﮑﻮﻓﻪ ای

در ﺑﺎور ﻓﺎﺻﻠﻪ ھﺎ

اﺑﺮ ﺑﻐﻀﻢ

ھﻤﻨﻮای ﺑﺎران ﻣﯽ ﺷﻮد